PRIKSLEEEN
'Je moet toch wat'', zegt Wil van Kempen.'' Als je niet kan schaatsen, moet je gaan priksleeen. Dat virus heb ik in 1997 in Ankeveen opgelopen''.

Voor het zover is kunnen schaatsliefhebbers profiteren van het verder aangroeiende ijs.
 Het KNMI-ijsgroeimodel berekent voor dit weekeinde een ijsdikte van zo'n 7 à 8 cm
 Voor de eerstkomende dagen is de ijssituatie nog onbetrouwbaar.
 De KNSB adviseert dringend niet op buitenijs, zoals sloten, vaarten en plassen te gaan schaatsen.
 Alles over schaatsen op natuurijs vindt u op de site van de Koninklijke Nederlandse Schaatsbond (KNSB).

Een koud kunstje
Pieter Booij

Dinsdag 16 januari werden de plannen gesmeed en de volgende dag verzamelde zich om half negen een select groepje fanatici om van het kersverse ijs te proeven. Dit mannengezelschap bestond uit Ad Bakker (43), William Stokman (31) en Pieter Booij (24). Routiniers dus...
Als schaatser werkt de tam tam nog altijd sneller dan Internet of telefoon; het nieuws dat er geschaatst kon worden op Ankeveen was dus via Tom, Cees en Casper al de wijde schaatswereld ingetrokken.

In Ankeveen aangekomen werden we ongeduldig. Snel de auto aan de kant en rap het ijs op. Het ijs was donker als de nacht met een enkele scheur als zijnde een metafoor voor de Melkweg. Wat snelle afzetten, ja het hield! Het glimmende ijs klonk als tegemoet als de negende van Beethoven. Hier en daar reden wat andere schaatsers, die door ons tot prutsers werden vernederd, want wat kon ons overkomen..
Aangekomen bij een grote vlakte rees de vraag of het verstandig was er overheen te zoëven. Het zag er niet uit alsof dat eerder was geprobeerd. William zette aan en wij volgden. Al na een paar klappen boog het ijs onder ons alsof we in een half-pipe zaten. "terug!!", schreeuwde William. We waren op tijd. Nog dampend van de adrenaline gleden we zo dicht langs het kantje als het maar kon, terug naar smallere slootjes.

De spanning was snel vergeten, sterker nog, we wilden meer. Een andere brede vlakte was al bereden en vertrouwde gezichten deed het competitie-element in ons opwaaien. Samen met Paul en Coen gingen we de grenzen van ons kunnen en van het ijs opzoeken. We schoten langs de menigte; Coen presteerde het om ook op natuurijs de kniehoek op 80 graden te fixeren. Korte tussenstops werden gevuld met de nieuwste verhalen over dommelingen die erdoor waren gezakt en vier trauma helikopters werden gesignaleerd.

Op de terugweg flitste William nog eens naar het midden van een grote plas. Geen scheurtje te bekennen, alleen maar het geluid van metaal over een dunne ijsvloer. Ik bleef dicht bij de kant schaatsen en het besef dat een dag als deze niet snel terugkomt motiveerde me tot een laatste ferme steigerung. De Keuze kwam... zal ik links of rechts van een klein bosje riet passeren... Rechts had iedereen al gereden en misschien waren daar veel scheuren. Niet verstandig op hoge snelheid, dus ik koos voor links en zag een maagdelijke ijsvloer.

Proestend kwam ik boven, ik proefde bloed in mijn mond en was verdwaasd. Was ik er wel doorheen? Dit kon toch niet. Ik was de voorzichtigste van de groep, woog amper 67 kilo en ging met een noodvaart. Waar was de waarschuwing gebleven? Ik besefte dat ik er snel uit moest. De kledinglagen hielden me even warm, maar ik voelde het water van onder naar boven vloeien. In de verte ontwaarde ik Ad en William, ze zouden me er toch zeker wel uit krijgen? Spartelend met mijn benen probeerde ik mijn lichaam horizontaal te krijgen zodat ik makkelijker het ijs weer op kon. Armen op het ijs...en ik voelde het weer breken. Een schots raakte mijn al gehavende gezicht, maar ik voelde niets. Opnieuw. Weer er door heen. Ik kreeg geen enkele grip, dit had geen zin. Ondertussen waren Ad en William aan beide zijden van me gekomen, maar in een poging mij te redden kwamen ze te dichtbij en verdwenen ze tot hun middel in het ijs.

Ik probeerde te relativeren. Rustig blijven, probeer het nog eens, en voelde ik niet de bodem onder me? Ondertussen waren Ad en Wiliam weer aan de goede kant van de ijsvloer gekomen en liggend op hun buik probeerden ze lijntjes zo dicht mogelijk in mijn buurt te gooien. De lijntjes waren te kort, of mijn handen te koud. Ik greep steeds mis. Mijn gespartel veroorzaakte golfjes over het water dat het reddingsmateriaal van me af deed bewegen. Ik werd moe, had geen zin meer. Kon ik niet gewoon er lekker in blijven liggen totdat een helikopter me eruit zou trekken. Zo lukt het toch niet.

Ik werd me weer bewust van mijn situatie toen ik de doodsangst op het gezicht van Ad ontwaarde. Hij keek alsof hij er zelf niet meer zeker van was of ik er ooit nog uit zou komen. Hiervan schrok ik pas echt. Ik bewoog nog eens met mijn benen, brak wat schotsen en pakte een lijntje. William trok me dichter naar het tweede lijntje en met twee lijntjes, aan iedere hand één, roste ik als een ijsbreker door de schotsen. Het dikkere ijs naderde en ik was eruit. Op knieën en handen probeerde ik bij te komen van de inspanning terwijl het veertig man grote publiek, op veilige afstand uiteraard, zo mans was om wat spreuken van het kaliber "was je lekker aan het zwemmen" op me af te vuren.

De volgende dag Ad en William gebeld en geprobeerd mijn dank uit te leggen. Dit mislukt natuurlijk altijd, want standaard antwoorden als "dit doe je toch voor je vrienden" en "voor mij had je het toch ook gedaan" belemmeren verdere ontroerende taferelen. Het gesprek bagatelliseerde al snel het gebeurde. We besloten dat door pure pech en geklungel, ingegeven door angst, de reddingpoging dramatischer leek dan het eigenlijk was. Zo verzamelde we weer moed om zo snel mogelijk een nieuwe schaatsafspraak te maken.

bron: http://www.kluners.nl/natuurijs.html